13 mei vloog ik alleen naar Bali, om daar 4 weken vrijwilligerswerk te gaan doen in het kindertehuis in Pohsanten. Dit was zeker in het begin heel spannend, maar toen ik daar aankwam ben ik met open armen ontvangen door alle 20 kinderen van het tehuis. Ik stond letterlijk in het midden van een grote kring en iedereen wilde mij graag een handje geven. Ik weet nog dat ik toen dacht: “hoe ga ik in godsnaam al die namen onthouden?!” Nou, ik kan jou vertellen dat dat goed is gekomen hoor!
Op mijn eerste dag wilde ik leren scooter rijden, wat niet al te best ging, omdat deze heel anders (lees sneller) zijn dan de Nederlandse scooters, dus daar lag ik, op bed, met flink wat open schaafwonden met Betadine erop. Ik hoopte nog dat de kinderen van het tehuis dit niet zouden zien, maar nee, even later stonden ze met een aantal naast me, want wat zijn ze dan ook zorgzaam en meelevend!
In de 4 weken dat ik in dit tehuis heb gezeten, zat ik samen met 3 andere vrijwilligers in de eerste week en de overige drie weken met 2 vrijwilligers. Voor de organisatie en het spreken van de Nederlandse taal is het heel fijn om tegelijk met meerdere vrijwilligers samen te werken.
Iedere dag (behalve zondag) ging rond 5 uur ’s ochtends de wekker, dat was dan keiharde muziek door het tehuis heen. In het begin was dit wel wennen maar wat was dat uiteindelijk fijn om mee wakker te worden zeg! Ik mis het, nu ik thuis ben, nog steeds.
Sommige kinderen hadden dan volgens schema corvee en wanneer het tijd was trokken ze hun schooluniform aan, aten snel wat rijst en sprongen op hun scooters om naar school te gaan. Als de kinderen op school waren, begonnen wij met het verven van de kamers, deurposten, muren binnen en aan de achterkant of zijkant van het tehuis. Ook werd deze “vrije” tijd benut om alvast de activiteiten/lessen van de middag/avond voor te bereiden. Rond één uur komen de meeste kinderen thuis van school en gaan dan lunchen.
Voor ik vertrok naar Bali heb ik een borrel gegeven voor mijn familie, kennissen en vrienden en hen daar de gelegenheid gegeven een donatie te kunnen doen voor het kindertehuis. Ik had dus sponsorgeld bij me.
Toen ik erachter kwam dat één van de kinderen een spijker aan de onderkant van zijn slipper had gewikkeld, omdat hij op deze manier zijn kapotte slipper nog wel kon dragen heb ik een ‘slippercheck’ bij alle kinderen gedaan en ben ik met een stuk of 10 kinderen naar de winkel gegaan om nieuwe slippers te kopen voor hen. Sommige hadden helemaal geen eigen slippers en of liepen op slippers van een ander kind die 10 maten te groot waren.
Daarnaast waren de muren van het douchegedeelte (the boys bathroom) aan het schimmelen, omdat daar nog geen tegels zaten. Ik heb toen aan de klusjesman gevraagd tegels te kopen van het sponsorgeld en hij heeft deze muren betegeld. Zo was er ook weer extra werk voor hem!
Ook heb ik samen met twee ander vrijwilligers (Daisy en Lisanne) 13 nieuwe matrassen kunnen kopen van goede kwaliteit. Wat waren de kinderen daar blij mee!!
Tot slot hebben we nog veel meer gedaan, vaak speelde we een spelletje of speelden we een potje badminton of tafeltennis. Er wordt ook de hele dag door de kinderen muziek gespeeld, gezongen en gedanst.
Iedere week werden de kinderen door ons getrakteerd op uiteten gaan. Ook namen we dan de kok, schoonmaakster en klusjesman van het tehuis mee. Als uitstapje zijn we nog een middag naar Puncak Mawar geweest, dit was een prachtige plek bovenin de bergen niet zo ver van het tehuis vandaan. Daar gingen we, op de scooters, de bergen in. Met verschrikkelijke stijlen stukken. Dan zag je de teller van de scooter langzaam zakken van 80 naar 60 naar 40 naar 20 en ga zo maar door… En het laatste stuk moet je nog even met de benenwagen doen, want dat kunnen de scooters echt niet meer aan! Ik heb toen een jongen van het tehuis (Marsel) maar even gevraagd of die mijn hand wilde vasthouden, omdat het zo stijl was. En dat op slippers. Oh ja en Lisanne en ik nat van het zweet maar de kids, die gaven geen kick en geen zweetdruppel te bekennen?!
Je merkt dat als je de kinderen alleen al een blikje frisdrank geeft, zij jou ontzettend dankbaar zijn. Ik zie dat deze kinderen zo gelukkig zijn, zoveel blijdschap in zich hebben, zorgzaamheid, geluk en dankbaarheid. En dat terwijl ze eigenlijk helemaal niks hebben. Ik denk dat zij veel meer lachen in hun leven dan wij hier doen in Nederland. We beseffen heel vaak niet dat we het zo goed hebben hier en daar ook vaker dankbaar voor moeten zijn. En dat is iets wat we echt moeten gaan doen!
Ik raad iedereen zeker aan om vrijwilligers werk te gaan doen! Ik ben nu 3 weken thuis en ik mis de kinderen nog elke dag! Hun gelach, de grapjes, de glimlachen, het gepraat, de knuffels, hun geur, echt alles! Een ervaring die je je leven niet vergeet waarbij jij kansarme kinderen hun kansen vergroot en waar jij tegelijkertijd zelf ook beter van wordt.
